ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ - ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ
ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ - ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ
Οι κρίσεις πανικού είναι μια από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις και σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα υπολογίζεται ότι το 4% του πληθυσμού υποφέρει από έντονες και συχνές κρίσεις πανικού. Το ανησυχητικό είναι ότι υπάρχει μια συνεχής τάση αύξησης των κρίσεων πανικού, πράγμα που συμβαδίζει με τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των στρεσογόνων παραγόντων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Η αβεβαιότητα στην καθημερινή ζωή καθώς και οι μη ξεκαθαρισμένες εκκρεμότητες μας είναι δύο πηγές πολύ έντονων και χρονιζόντων στρεσογόνων παραγόντων.
Οι κρίσεις πανικού είναι καταστάσεις πολύ έντονου φόβου απέναντι σε έναν ή πολλούς παράγοντες, που λόγω της μεγάλης έντασης του, δεν μπορεί να τον αντέξει ο οργανισμός, παραλύουν οι έμφυτοι αμυντικοί του μηχανισμοί και πολύ συχνά ο πάσχων λιποθυμάει και χάνει τις αισθήσεις. Το φαινόμενο της λιποθυμίας οφείλεται στο ότι κατά την διάρκεια της κρίσης του πανικού η αναπνοή του πάσχοντα επιταχύνεται σε πολύ έντονο βαθμό και φθάνει συχνά τις 100 έως 120 αναπνοές το λεπτό. Aυτή η επιτάχυνση έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται η αναπνοή πολύ επιπόλαια και επιφανειακή με αποτέλεσμα να μην εισέρχεται αέρας στους πνεύμονες, να μην πηγαίνει οξυγόνο στον εγκέφαλο και τελικά να επέρχεται η λιποθυμία.
Αυτός που πάσχει από κρίσεις πανικού, βρίσκεται σε μια κατάσταση αφόρητου ψυχικού αδιεξόδου, ανεξέλεγκτου φόβου, αισθήματος ότι θα χάσει τα λογικά του και αισθήματος επερχόμενου θανάτου. Όλο αυτό το πακέτο επώδυνων ψυχικών καταστάσεων συνθέτει την οντότητα του πανικού που δίνει την αίσθηση ότι είναι τελείως ανεξέλεγκτος και απειλεί την ίδια τη ζωή του ατόμου.
Το στρες είναι μια φυσιολογική κατάσταση, απέναντι στην οποία ο οργανισμός διαθέτει φυσιολογικούς μηχανισμούς άμυνας, που αποσκοπούν στον έλεγχο του για την επιβίωση και προσαρμογή του οργανισμού. Όμως το στρες γίνεται επικίνδυνο για τον οργανισμό όταν δεν υπάρχει έλεγχος και είναι κανείς μόνιμα στρεσαρισμένος. Όταν κανείς ζει σε μόνιμο στρες, πράγμα που ευνοείται από την μεγάλη αύξηση των καθημερινών στρεσογόνων παραγόντων, που πηγάζουν από τις αντιξοότητες της καθημερινότητας, εμφανίζονται προοδευτικά τα αποτελέσματα του στρες που είναι το άγχος και οι φοβίες. Όταν οι φοβίες διογκωθούν και χρονίσουν σιγά-σιγά γίνονται ανεξέλεγκτες και τότε εμφανίζεται ο πανικός. Το ιδιαίτερο είναι ότι στο επίπεδο του φόβου μπορεί ακόμη έστω και με δυσκολία να επιστρατευθεί η λογική σαν αντίποδας του φόβου και με τη βοήθεια και ενός ψύχραιμου θεράποντα να επανέλθει κανείς στο φυσιολογικό, ενώ κατά τη διάρκεια του πανικού η λογική φαίνεται να έχει παραλύσει και να μην ανταποκρίνεται για να επιφέρει μια αντιρρόπηση. Τότε εμφανίζονται και σωματικά συμπτώματα, που είναι πολύ έντονα και ποικίλα, όπως τρέμουλο, πόνος στο στήθος, δύσπνοια, αίσθημα πνιγμού στο λαιμό, κράμπες, ζαλάδες, τάση προς έμετο και ναυτία, βουητό στα αυτιά, ταχυπαλμία, ρίγος ή εξάψεις, μουδιάσματα ή μυρμηγκιάσματα στα χέρια και τα πόδια, αίσθημα αδυναμίας και λιποθυμία.
Η κλασσική θεραπεία περιλαμβάνει αντικαταθλιπτικά, βενζοδιαζεπίνες, αγχολυτικά και β-αναστολείς σε συνδυασμό ή μη με ψυχοθεραπεία.
Η ομοιοπαθητική θεραπεία περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα ομοιοπαθητικών φαρμάκων, που έχουν σαν στόχο να ενισχύσουν την ψυχική άμυνα του οργανισμού.
Είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς παρατηρώντας τον εαυτό του. Άλλοτε βρισκόμαστε στα «πάνω» μας και άλλοτε στα «κάτω» μας. Όταν είμαστε στα «πάνω» μας τα βλέπουμε όλα πιο εύκολα, πιο αισιόδοξα και πιο αντιμετωπίσιμα, επειδή η ψυχική ενέργεια του οργανισμού είναι ανεβασμένη και αρκετή για να κινητοποιούνται οι ψυχικοί αμυντικοί μηχανισμοί μας. Τότε είμαστε και πιο ανθεκτικοί στο φόβο οπότε δεν εμφανίζεται και κρίση πανικού. Όταν είμαστε στα «κάτω» μας σημαίνει ότι οι ψυχικές μας άμυνες έχουν εξασθενήσει, με αποτέλεσμα να τα βλέπουμε όλα πιο δύσκολα, απειλητικά και επικίνδυνα. Τότε η ομοιοπαθητική έρχεται να βοηθήσει με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, που θα τονώσουν τον οργανισμό και θα ενισχύσουν τις ψυχικές μας άμυνες.
Ταυτόχρονα η νευροφυσιολογία μέσω της βιοανάδρασης έρχεται να μας μάθει τον τρόπο να ελέγχουμε το στρες, ώστε να μην μεταλλάσσεται σε φοβία και στη συνέχεια σε κρίση πανικού. Σήμερα η ιατρική επιστήμη έχει κατορθώσει να απεικονίσει το στρες στην οθόνη του κομπιούτερ και να μας μάθει πώς να το ελέγχουμε ώστε να είναι πάντα ένας καλός φίλος και όχι ένας επικίνδυνος εχθρός. Αυτό που λέει ο λαός «φοβού τον φόβο» είναι πολύ σοφό, διότι ο φόβος του πανικού μπορεί μόνος του να πυροδοτήσει έναν πανικό και να δημιουργηθεί φαύλος κύκλος. Η βιοανάδραση δίνει τη λύση, μαθαίνοντας στον πάσχοντα τον τρόπο να ελέγχει το φόβο, ώστε να σταματάει αυτό τον επώδυνο φαύλο κύκλο.
-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr
