Skip to main content
ΣΠΥΡΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΨΙΜΟ ΤΣΙΓΑΡΟΥ

ΚΑΠΝΙΣΜΑ - ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΚΑΠΝΙΣΜΑ - ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Θυμάμαι από τη φοιτητική μου ζωή της δεκαετίας 65-75  εκείνα τα πάρτυ με το χύμα βερμούτ, τα σοκολατάκια  μαργαρίτες και τους ξηρούς καρπούς στη χάρτινη σακούλα. Ήμασταν τότε όλοι νέοι φοιτητές του πανεπιστημίου με όνειρα, που σπουδάζαμε με στερήσεις, τρείς ή τέσσερις σε ένα διαμέρισμα, με βιβλία που τα δάνειζε ο ένας στον άλλο. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και περιμέναμε τη σειρά μας στο περίπτερο για ένα τηλεφώνημα. Δεν υπήρχαν κομπιούτερ, ούτε βίντεο, ούτε ιντερνετ, ούτε βίντεο γκειμς. Η μόνη καλή ευκαιρία για συναντήσεις, επικοινωνία και διασκέδαση ήταν τα φοιτητικά πάρτυ.

Για πολλούς όμως ήταν και μεγάλο βάσανο γιατί ο χώρος έμοιαζε με το τοπίο στην ομίχλη. Όλοι κάπνιζαν αρειμανίως και κάποια στιγμή η ατμόσφαιρα γινόταν αφόρητη. Τότε το κάπνισμα ήταν μόδα, ήταν μαγκιά, ήταν επανάσταση, ήταν κουλτούρα. Στις μικρότερες ηλικίες ήταν και απόδειξη ανδρισμού. Οι καπνιστές τότε είχαν στυλ. Έκαναν ένα μεγάλο επιδεικτικό τόξο φέρνοντας το τσιγάρο στο στόμα, ρουφούσαν βαθειά τον καπνό και τον έβγαζαν τελετουργικά με σοβαρό ύφος. Ήταν σα μια μικρή θεατρική πράξη. Όμως έπαιζαν ρόλο και οι διαφημίσεις, οι οποίες μέχρι πρόσφατα συνέδεαν το κάπνισμα με κάτι το εξωτικό, το προχωρημένο ή ιδανικό. Τότε κανείς δε μίλαγε για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Το κάπνισμα ήταν συνδεδεμένο με την επιβίωση. Λέγαμε τότε «ο μισθός δε φτάνει ούτε για τα τσιγάρα μου», πράγμα που έδειχνε ότι το κάπνισμα ήταν συνυφασμένο με την ίδια την επιβίωση. Όταν έφευγες από το σπίτι ήταν απαραίτητο να ψαχτείς αν πήρες μαζί το πακέτο με τα τσιγάρα σου.

Πέρασαν από τότε 30 με 40 χρόνια και τελευταία σε όλα τα μεγάλα αεροδρόμια που έχω περάσει αντίκρισα ένα αστείο, περίεργο αλλά τελικά θλιβερό θέαμα. Μερικοί άνθρωποι κλεισμένοι μέσα σε ένα γυάλινο κουτί, όσο ένα πολύ μικρό δωμάτιο, να καπνίζουν. Δεν κάπνιζαν όμως όπως παλιά. Ήταν κυρτωμένοι και σχεδόν όλοι γυρισμένοι με την πλάτη στο τζάμι. Κάπνιζαν με μικρές ενοχικές κινήσεις, σαν να ήθελαν να κρύψουν μια πράξη που τους δημιουργούσε ενοχές. Έμπαιναν ή έβγαιναν από το δωμάτιο με γρήγορες κινήσεις και το κεφάλι κατεβασμένο. Από έξω οι περαστικοί σταματούσαν για λίγο και τους παρατηρούσαν. Μερικές μαμάδες με τα παιδιά τους στεκόντουσαν περισσότερο και κοιτώντας το γυάλινο δωμάτιο έδειχναν με το δάχτυλο τους καπνιστές στα παιδιά τους όπως δείχνουν στο ζωολογικό κήπο τα ζώα στο κλουβί. Τι ρατσισμός σκέφτηκα να συμπεριφέρεσαι στους καπνιστές σαν ζώα στο κλουβί, από την άλλη μεριά όμως σκέφτηκα και τον παλιότερο ρατσισμό των καπνιστών που υποχρέωναν σε παθητικό κάπνισμα τους πάντες μέσα σε ένα χώρο.

Τι κοινωνία και αυτή. Πότε θα μάθει να κρατάει τις ισορροπίες και να συμπεριφέρεται στα μέλη της σαν ανθρώπους; Έτσι γίνεται όμως σε πολλά θέματα και δυστυχώς σε θέματα υγείας με την κοινωνία των ανθρώπων.  Εμφανίζεται μια κοινωνική υστερία, μια μόδα, μια διαφήμιση, μια σειρά προϊόντων με θαυματουργές ιδιότητες και μετά από χρόνια οι απόψεις αλλάζουν 100% και συχνά αποδεικνύεται ότι ήταν βλαβερό. Όλα αυτά τα σκέφτομαι τώρα που ακούω την κραυγή αγωνίας των καπνιστών για το πώς θα αντέξουν τα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος και την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Όλες οι χώρες της Ε.Ε έχουν προσαρμοστεί από πολύ καιρό. Η Ελλάδα περιμένει την αναγκαστική τελική ημερομηνία της 1.6.09.

Σαν γιατρό μου ζητάνε πολλοί να τους συμβουλέψω πώς να κόψουν το τσιγάρο και τότε τους λέω τον δικό μου προσωπικό τρόπο. Άρχισα να καπνίζω στο στρατό, γιατί η κουλτούρα της εποχής ήθελε να μην μπορεί να αντέξει ο φαντάρος τους νταλγκάδες της θητείας χωρίς τσιγάρο και το έκοψα μετά δέκα χρόνια από αγανάκτηση με τον εαυτό μου. Κάθε φορά που ήθελα να καπνίσω κοίταζα τον καθρέφτη και αναρωτιόμουνα. «Τώρα ποιος ελέγχει τον εαυτό μου, εγώ ή η συνήθεια;» Κάποια μέρα αποφάσισα ότι εγώ θέλω να ελέγχω τον εαυτό μου, τσαλάκωσα το πακέτο, το πέταξα και δεν ξανακάπνισα.

Το να κόψει κανείς το κάπνισμα είναι θέμα προσωπικής απόφασης. Επειδή όμως πολύ συχνά το κάπνισμα γίνεται ανάγκη που δημιουργεί ένα σύνολο διαπλεκόμενων άλλων αναγκών, χρειάζεται κανείς ιατρική βοήθεια.

Η ομοιοπαθητική είναι μια από τις πιο σοβαρές λύσεις για τον περιορισμό και το κόψιμο του καπνίσματος.

Οι διεθνείς ιατρικές έρευνες, καθώς και αυτές που πραγματοποιήσαμε στην Ελλάδα για τον περιορισμό και το κόψιμο του τσιγάρου με ομοιοπαθητικό θεραπευτικό σχήμα έδειξαν πολύ σημαντικά ποσοστά επιτυχίας. Η ομοιοπαθητική ενισχύοντας τον άνθρωπο τόσο σωματικά όσο και ψυχοδιανοητικά, δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει κανείς το θέμα του καπνίσματος πολυπαραγοντικά και με σημαντική επιτυχία.

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr