Skip to main content
 LUDWIG VAN BEETHOVEN, Γερμανός μουσουργός

LUDWIG VAN BEETHOVEN, Γερμανός μουσουργός

 LUDWIG VAN BEETHOVEN, Γερμανός μουσουργός

Κορυφαίοι συνθέτες όπως ο Μπετόβεν και ο Βάγκνερ, μεγάλοι της λογοτεχνίας, όπως ο Γκαίτε και πολλοί ακόμη διαχρονικοί δημιουργοί τέχνης του 19ου αιώνα θεραπεύτηκαν με ομοιοπαθητική θεραπεία από πολύ σοβαρές παθήσεις. Ο μεγάλος μουσουργός Μπετόβεν ήταν κουφός.  Από 30 ετών έχασε την ακοή του από άγνωστη αιτία, αν και σήμερα από τις υπάρχουσες καταγραφές, γίνονται αρκετές υποθέσεις χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί καμιά.

Όταν πλέον ήταν αδύνατον να συνεννοηθεί με προφορικό λόγο, ο Μπετόβεν επικοινωνούσε με τους γύρω του με γραπτά σημειώματα. Έχουν σωθεί, λοιπόν, γραπτά ντοκουμέντα με λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής του Μπετόβεν. Σε αυτά τα σημειώματα υπάρχουν πολλές αναφορές του Μπετόβεν στην ομοιοπαθητική, υπάρχουν και τα χειρόγραφά του προς τον ομοιοπαθητικό γιατρό του και καθηγητή της βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Βιέννης Dr.Braunhofer.

Τον Απρίλιο του 1825, σε ηλικία 55 ετών, ο Μπετόβεν υπέφερε από σπαστική κολίτιδα. Οι τροφές που μπορούσε να φάει είχαν περιοριστεί πολύ, όπως προκύπτει επίσης από την γραπτή επικοινωνία που είχε με τον ανηψιό του. Η ομοιοπαθητική θεραπεία που έλαβε τότε του επέτρεψε να επιστρέψει στην σύνθεση και να τελειώσει ένα κουαρτέτο τον Ιούλιο του 1825, το κουαρτέτο για έγχορδα σε Α ελάσσονα. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς έγραψε στον βοηθό του και πρώτο του βιογράφο Anton Schindler:

«Ο γιατρός μου με έσωσε δίνοντάς μου ομοιοπαθητικά φάρμακα. Δεν μπορούσα λόγω της αρρώστιας μου να γράψω μουσική, τώρα όμως μπορώ ξανά να εργάζομαι».

Ο Μπετόβεν εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του στον ομοιοπαθητικό γιατρό του, συνέθεσε προς τιμήν του δύο κανόνες. Ο ένας κανόνας έχει τίτλο «Γιατρός, φραγμός στην πόρτα του θανάτου, σώζει από τον κίνδυνο» και ο άλλος «Ήμουνα εδώ γιατρέ». Ο ίδιος αυτός ομοιοπαθητικός γιατρός του Μπετόβεν τον θεράπευσε ξανά, ένα χρόνο αργότερα, από ουρική αρθρίτιδα και μάλιστα διασώζονται και οι συνταγές του γιατρού με τα ομοιοπαθητικά  φάρμακα που του έδωσε σε αυτήν την περίσταση.

Ένας άλλος κορυφαίος και διάσημος μουσουργός ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, σε ηλικία 26 ετών έπαθε τυφοειδή πυρετό. Στην αυτοβιογραφία του περιγράφει γλαφυρά και με λεπτομέρειες πώς έφτασε λίγο πριν το θάνατο, όταν, όντας άρρωστος, αναγκάστηκε από τον ιδιοκτήτη του θεάτρου, όπου εργαζόταν, να διευθύνει την ορχήστρα σε ένα πολύ κρύο θέατρο. «Τελικά ένας λαμπρός ομοιοπαθητικός γιατρός, ο Dr.Prutzer με θεράπευσε και του χρωστάω την ζωή μου» γράφει ο Βάγκνερ. Ο πατέρας του Βάγκνερ πέθανε από τύφο μόλις έξι μήνες μετά τη γέννηση του συνθέτη, και είναι μάλλον σίγουρο ότι η μεγάλη συνεισφορά του Ρίχαρντ Βάγκνερ στην μουσική έγινε πραγματικότητα χάρη στην ομοιοπαθητική θεραπεία που τον έσωσε στα 26 του χρόνια. Ο Βάγκνερ έζησε τελικά 69 χρόνια, παρόλα τα πολλά προβλήματα υγείας που είχε και παρόλη την ασθενική του φύση, χάρη στην ομοιοπαθητική θεραπεία που εμπιστευόταν σε όλη του τη ζωή.   Προς το τέλος μάλιστα της ζωής του, to 1882, ο Wagner, εμπνεόμενος από την βασική αρχή της ομοιοπαθητικής, ότι «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια», συνέθεσε μία όπερα, το Parsifal, στην οποία ο πρωταγωνιστής  είναι  ένας ιππότης που πληγώνεται θανάσιμα από ένα ξίφος και πρέπει να ξαναβρεί το ίδιο ξίφος και να το χρησιμοποιήσει για να θεραπευτεί το τραύμα του.  Παρόμοιες αρχές εμφανίζονται και στη λαϊκή ιατρική σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπου όταν τσιμπιέται κανείς από σκορπιό, πρέπει να πιάσει τον ίδιο σκορπιό, να τον λιώσει και να φτιάξει αλοιφή που δρα θεραπευτικά.

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr