Skip to main content
SPIRO DIAMANTIDIS ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ ΤΟ ΣΤΡΕΣΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

Μεγάλος λόγος αυτές τις μέρες για το στρες της μάχης. Τα διεθνή κανάλια προβάλουν Αμερικανούς στρατιώτες με τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό τους να ξεσπούν σε κλάματα πάνω στο πεδίο της μάχης κάτω από τη επίδραση υπερβολικά μεγάλου στρες. Οι αρμόδιοι μας πληροφορούν ότι υποστηρίζονται ψυχολογικά.

Χρειάζονται όμως και βιοανάδραση για τον έλεγχο του στρες και ιδιαίτερα του στρεσογόνου παράγοντα που σχετίζεται με το λόγο συμμετοχής στον πόλεμο. Η απευαισθητοποίηση από τον συγκεκριμένο στρεσογόνο παράγοντα είναι απαραίτητη για τον έλεγχο και τη διαχείριση του στρες της μάχης.

Όταν ο στρατιώτης πολεμάει για την υπεράσπιση της πατρίδας του, δεν βιώνει τέτοιου είδους στρες διότι το ιδανικό της θυσίας για την πατρίδα εξουδετερώνει τον στρεσογόνο παράγοντα, αντίθετα με το μισθοφόρο. Ένα άλλο μεγάλο έργο για τη βιοανάδραση είναι η αντιμετώπιση του μετατραυματικού στρες στους στρατιώτες που γυρνάνε από το μέτωπο, όπως πολύ γλαφυρά έχει περιγραφεί σε πολλές ταινίες. Οι αυτοκτονίες Αμερικανών στρατιωτών από 12,1 ανά 100 χιλιάδες το 2004 έγιναν 22,3 ανά 100 χιλιάδες το 2009. Πόσο μοιάζει ένας στρατιώτης στο στρατιωτικό πεδίο της μάχης με έναν μισθοφόρο stage υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης στο πεδίο της καθημερινής επιβίωσης; Οι αυτοκτονίες στην France Telecom έφτασαν τις 24 μέσα σε λίγους μήνες. O στρατιώτης ξέρει ότι αν επιβιώσει για κάποιο διάστημα, θα τον αλλάξουν και θα πάει στο σπίτι του, να ζήσει ειρηνικά και ήρεμα με την οικογένεια και το αυτοκίνητο του, έχοντας κάθε διευκόλυνση από την πολιτεία λόγω των υπηρεσιών που πρόσφερε στην πατρίδα.

Ο εργαζόμενος όμως ιδιαίτερα στο Ελληνικό δημόσιο, όπως αποδείχθηκε και με τα stage, ενώ ζει σε ένα περιβάλλον μάχης, με χιλιάδες καθημερινές παγίδες από τις οποίες δεν ξέρει αν θα μπορέσει να επιβιώσει, δεν είναι ποτέ σίγουρος ότι κάποτε θα πάρει σύνταξη και θα πάει να ζήσει ήρεμος με την οικογένεια του και το αυτοκίνητο του. Ξέρει δε ότι η πολιτεία όχι μόνο δεν θα του παρέχει κάθε διευκόλυνση, αλλά θα προσπαθεί να περικόψει όσα του δίνει χωρίς να αναγνωρίζει τις υπηρεσίες του προς στην πατρίδα. Νοιώθει ότι δεν εργάζεται και δεν πολεμάει για την πατρίδα αλλά για να γεμίσει μαύρες τρύπες που άνοιξαν άλλοι.

Θα πει κανείς ότι όταν μιλάμε για τον Έλληνα δημόσιο υπάλληλο της λούφας και παραλλαγής δεν ισχύουν αυτά. Αν όμως εξετάσουμε καλλίτερα το θέμα, ίσως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η συμπεριφορά του Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντίδραση φυγής απέναντι στον στρεσογόνο παράγοντα της εργασίας με εργοδότη το δημόσιο.

Ως γνωστό ο άνθρωπος έχει δύο τρόπους να αντιδράσει απέναντι στο στρες. Την πάλη ή τη φυγή. Όμως η Ελληνική εργασιακή πραγματικότητα δεν παλεύεται, οπότε αυτό που απομένει στον εργαζόμενο είναι η φυγή και συχνά μια παθητικά επιθετική συμπεριφορά. Για την εξυγίανση μιας εταιρείας μέσα από την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, ξεκινάω πάντα από πάνω για να έχω υπέροχα αποτελέσματα για όλους. Πρώτα προσπαθώ να αλλάξω προς το καλλίτερο τους διευθυντές, να γίνουν πιο αληθινά και όχι προσποιητά ανθρώπινοι, πιο ουσιαστικά και όχι ξύλινα επικοινωνιακοί, ώστε να συνεργαστούν με τους υφισταμένους τους και όχι να τους καταπιέζουν και μετά ασχολούμαι με τους εργαζόμενους. Πρέπει πρώτα να αλλάξει η ιδιοκτησία και η διοίκηση για να δεχθεί να αλλάξει και ο εργαζόμενος. Το ίδιο συμβαίνει και με το κράτος. Πρέπει πρώτα η πολιτεία να αλλάξει για να ακολουθήσει και ο πολίτης. Μερικοί λένε ότι όλοι μαζί θα αλλάξουμε τα πράγματα και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά επειδή το όλοι μαζί είναι μια διαδικασία ντόμινο, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει και το κάπου της εκκίνησης είναι η πολιτεία γιατί εκείνη διαθέτει τους μηχανισμούς.

Ο πολίτης μόνος του όσο και να θέλει να επιφέρει θετικές αλλαγές, δεν μπορεί να τις πραγματοποιήσει αν πρώτα η πολιτεία δεν δημιουργήσει τους κατάλληλους μηχανισμούς και τις σωστές υποδομές. Άρα η πολιτεία προηγείται και όλοι μαζί ακολουθούμε, διότι το όλοι μαζί είναι μεγάλη δύναμη και δεν πρέπει να την αφήνουμε να πάει χαμένη. Για να επιβιώσουμε στο στρεσογόνο περιβάλλον του σήμερα, πρέπει ή να αλλάξουμε τους κανόνες του παιχνιδιού, ή να ενσωματώσουμε την εκπαίδευση για τον έλεγχο του στρες στην βασική εκπαίδευση όλων. Πρέπει και η πολιτεία να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί πλέον να διοικεί τον πολίτη χωρίς σεβασμό προς τον πολίτη.

Έφτασε η εποχή για την συνειδητή ανάπτυξη της κοινωνικής ευθύνης του πολίτη με πρώτη την πολιτεία να δίνει το παράδειγμα.  

-Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ"