Skip to main content
SPIRO DIAMANTIDIS ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ DUBAI

ΝΤΟΥΜΠΑΪ ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΪ-ΜΠΑΪ

ΝΤΟΥΜΠΑΪ  ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΪ-ΜΠΑΪ;

Το 2004 έβλεπα στο Ντουμπάϊ γύρω στους τριάντα πύργους στην ίδια περιοχή να ανεβαίνουν ταυτόχρονα με ρυθμό πέντε ορόφων το μήνα και ένοιωθα κάτι σαν απόκοσμο τρόμο, σαν να παρακολουθούσα ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Πάντα δε με έτρωγε η απορία να μάθω για ποιους τα χτίζουν όλα αυτά, αφού οι ντόπιοι δεν είναι ούτε ένα εκατομμύριο και οι πλούσιοι Ινδοί και άλλοι Ασιάτες μετανάστες που βρήκαν εκεί τον παράδεισο τους, είναι περίπου άλλο ένα εκατομμύριο. Δεν συζητάμε βέβαια για τα άλλα δύο εκατομμύριο εργάτες που εργάζονται στις κατασκευές και ζουν σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από εκείνες που προσφέρουν τα πολυτελή και πανάκριβα διαμερίσματα των πανύψηλων κτιρίων.

Και η κατασκευαστική φρενίτιδα του Ντουμπάϊ δεν σταματάει εδώ αφού τα τελευταία πέντε χρόνια έχτισαν μέσα στη θάλασσα τρεις τεράστιους φοίνικες των οποίων ο κορμός και τα φύλλα είναι κομμάτια στεριάς, καθώς και μια αναπαράσταση της υδρογείου με όλες τις ηπείρους.

Οι κατασκευές αυτές είναι εντυπωσιακές και πανέμορφες από ψηλά και έγιναν με επιχωματώσεις από δισεκατομμύρια τόνους άμμου, που «έφτυναν» εκεί κάτι τεράστια πλοία σκούπες τα οποία ρουφούσαν την άμμο από τον πυθμένα του ρηχού περσικού κόλπου. Τότε έμοιαζε σαν κάποιοι να μην ξέρουν τι να κάνουν τα λεφτά τους και αντί να τα χρησιμοποιήσουν ορθολογιστικά και με γνώμονα την ευημερία των πολλών, τα σκορπούσαν σε ευφάνταστες κατασκευές με υπόβαθρο κάτι σαν παραλήρημα μεγαλείου που έφτασε μέχρι σημείου να αγγίζει τη διαστροφή με τη δημιουργία χιονοδρομικής πίστας μέσα σε εμπορικό κέντρο.

Ένοιωθες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αναρωτιόσουν ποιος θα πάει στο Ντουμπάϊ να κάνει σκι όταν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα οι καμήλες περνοδιάβαιναν στην έρημο με 45 βαθμούς υπό σκιά.

Και ξαφνικά ακούσαμε το κανόνι. Το Ντουμπάϊ περνά τεράστια οικονομική κρίση.

Το κοσμικό ξενοδοχείο W hotel  στην Union Square του Μανχάταν που ανήκε στην Istithmar World Capital συμφερόντων του Ντουμπάϊ, βγήκε προχθές στη δημοπρασία για 2 εκατομμύρια δολάρια, όταν μια καλή έπαυλη στους φοίνικες του Ντουμπάϊ κοστίζει 6 έως 10 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η εταιρεία του Ντουμπάϊ το είχε αγοράσει το 2006 για 282 εκατομμύρια δολάρια.

Ο νέος ιδιοκτήτης Lem Mezzaine δήλωσε ότι θα αναλάβει τα χρέη του ξενοδοχείου που ανέρχονται στα 171 εκατομμύρια δολάρια. Άλλη μια εταιρεία του Ντουμπάϊ με 73 ξενοδοχεία δήλωσε ότι αν δεν αντέξει μέχρι τέλους του χρόνου θα βγει στον πλειστηριασμό με εξευτελιστικές τιμές εκκίνησης. Τον τελευταίο μήνα η Dubai World που ανήκει στην κυβέρνηση του Ντουμπάϊ ανακοίνωσε ότι θα μπορέσει να καλύψει τα ύψους 26 δισεκατομμυρίων δολαρίων χρέη της αλλά η αγορά δεν πείστηκε και το χρηματιστήριο έκανε μια τεράστια βουτιά.

Τα πράγματα φαίνονται τραγικά αλλά μπορεί να κρύβουν και παιχνίδια κερδοσκοπίας που σχετίζονται με το τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια σε έναν όμιλο εταιρειών που έκανε ανοίγματα υπερβολικά λες και δεν υπήρχε αύριο.

Ένα από τα πιο πετυχημένα εμπορικά κέντρα του Ντουμπάϊ με 180 καταστήματα είδε ξαφνικά τα 93 από αυτά να αδειάζουν μέσα σε 10 εβδομάδες.

Εύλογο είναι να αναρωτιέται κανείς αν το υψηλότερο κτίριο του κόσμου με τα 285 μέτρα ύψος, θα τελειώσει ποτέ ή θα παραμείνει ημιτελές για να θυμίζει τη μισαλλοδοξία του ανθρώπου που δεν κατασκευάζει για τον άνθρωπο αλλά για το κατασκεύασμα και το ρεκόρ. Βέβαια τη νύφη την πληρώνει τραγικά ο εργαζόμενος που βασίζει την συντήρηση της οικογένειας του στον μισθό του ο οποίος φαίνεται να κινδυνεύει άμεσα. Το στρες είναι τεράστιο και δεν απειλεί μόνο την ομοιοστασία αλλά και την επιβίωση του ατόμου. Είναι γνωστό ότι ο στρεσογόνος παράγοντας σχετίζεται άμεσα με μια ή περισσότερες απειλές. Σήμερα οι απειλές είναι όχι μόνο πολλές αλλά και εξαιρετικά έντονες με αποτέλεσμα η ανάγκη γι έλεγχο του στρες να γίνεται επιτακτική.

Αν τώρα δεν επιβιώσουν οι εργαζόμενοι από το τεράστιο εργασιακό στρες, θα δούμε τις κοινωνίες μετά την έξοδο από την κρίση, να καλούνται να αντιμετωπίσουν το τεράστιο μετατραυματικό στρες των μισθοσυντήρητων μελών τους με το τεράστιο οικονομικό κόστος που περικλείει.

Παλιότερα αυτό το βλέπαμε μετά από μεγάλους και μακροχρόνιους πολέμους.

Σήμερα το βλέπουμε σαν αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης που γκρέμισε τα στεγανά μεταξύ των κρατών που παλιότερα είχαν την άμυνα του ξεχωριστού νομίσματος και της οικονομικής πολιτικής, ενώ τα άφησε εκτεθειμένα στην απόλυτη ομογενοποίηση και την άνευ όρων αλληλεξάρτηση.

Υπό αυτή την έννοια δεν είδαμε ακόμη τίποτα από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης κυρίως όσον αφορά το κοινωνικό και μετατραυματικό στρες.  

-Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ"