Skip to main content
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ Ή ΑΛΛΟΠΑΘΗΤΙΚΗ;

Ομοιοπαθητική ή Αλλοπαθητική;

Ομοιοπαθητική ή Αλλοπαθητική;

Υπάρχουν μερικά αρχικά ερωτήματα που απασχολούν φυσιολογικά κάθε έναν όταν σε κάποια στιγμή της ζωής του σκέφτεται να αρχίσει ομοιοπαθητική θεραπεία.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρέπει να μασάμε με το ψεύτικο δίλλημα «ή αυτό ή εκείνο».

Διότι η Ομοιοπαθητική θεραπεία δεν αποκλείει την αλλοπαθητική και η αλλοπαθητική θεραπεία δεν αποκλείει την ομοιοπαθητική.

Το θέμα είναι πότε χρειάζεται η μία, πότε χρειάζεται η άλλη και πότε χρειάζεται ένας συνδυασμός των δύο. Αυτό δεν είναι ένα φιλολογικό ερώτημα αλλά είναι ιατρικό ερώτημα που θα απαντηθεί από τον γιατρό σου σε μια ουσιαστική ανάλυση της κατάστασης της υγείας σου και των αναγκών του οργανισμού σου.

Τώρα αν αυτό θα το συζητήσεις με τον ομοιοπαθητικό γιατρό σου, με τον αλλοπαθητικό γιατρό σου ή και με τους δύο, αυτό είναι δική σου επιλογή.

Και για την ιστορία να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό το ψευδοδίλλημα το δημιούργησαν περισσότερο οι «ομοιοπαθητικοί» και όχι οι αλλοπαθητικοί.

Πολλοί που εξασκούσανε ομοιοπαθητική χωρίς να τη γνωρίζουν ουσιαστικά, δημιούργησαν αυτό το ψευδοδίλλημα επειδή πίστευαν ότι αν πυροδοτήσουν μια αντιπαλότητα με την αλλοπαθητική, θα καταφέρουν να προσελκύσουν όλους τους δυσαρεστημένους από την αλλοπαθητική που ήταν και αρκετοί.

Έτσι και ορισμένοι αλλοπαθητικοί άρχισαν να αντιδρούν πανικόβλητοι κατασκευάζοντας ένα σωρό μύθους κατά της ομοιοπαθητικής για να μπορέσουν να σταματήσουν την εξάπλωση της και ο χορός καλά κρατεί.

Αγρίεψαν και οι «ομοιοπαθητικοί» και άρχισαν ούτε λίγο ούτε πολύ να ζητούν την κατάργηση της αλλοπαθητικής και την αντικατάσταση της μόνο από την ομοιοπαθητική. Με τη σειρά τους οι αλλοπαθητικοί αγρίεψαν περισσότερο και επιστράτευσαν ακόμη και ορισμένους φανατικούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους για να βεβαιώνουν ως άλλοι υπερεπιστήμονες ότι δήθεν η ομοιοπαθητική είναι σατανισμός και άλλα ευτράπελα.

Βέβαια κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να σταθεί έξω από το πεδίο της νοσηρής αυτής αντιπαράθεσης και να σταθμίσει με ψυχραιμία τα δεδομένα ώστε να αποφασίσει αν θα κάνει ομοιοπαθητική θεραπεία ή όχι. Διότι τα στοιχεία υπάρχουν και μπορεί να τα βρει.

Τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο. Τότε γιατί να είναι η θεραπεία;

Το πρώτο που διερωτάται κανείς όταν σκέφτεται την ομοιοπαθητική, είναι το ερώτημα «γιατί να κάνω ομοιοπαθητική, την χρειάζομαι όντως ή θα είναι μια περιττή κίνηση που θα μου δημιουργήσει μόνο έξοδα;» Το ερώτημα αυτό απαντιέται πολύ απλά και λογικά χωρίς υπερβολές, φανατισμούς και ακρότητες αν σκεφθούμε τη φύση της ομοιοπαθητικής. Επειδή η ομοιοπαθητική είναι μια θεραπεία που αποσκοπεί στην γενική ενίσχυση του οργανισμού άρα κάθε άνθρωπος που καταπονείται από τα καθημερινά στρες και χρειάζεται ενίσχυση, ουσιαστικά χρειάζεται και την ομοιοπαθητική.

Θα έλεγε βέβαια κάποιος «ώπα ρε φίλε, έτσι που μας τα λες θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας να κάνουν ομοιοπαθητική αφού όλοι ζούμε μέσα σε αυτό το καζάνι του καθημερινού στρες και της τρέλας. Καλό το κόλπο σου.»

Κι όμως φίλε μου, δεν πρόκειται για κόλπο αλλά για απλή λογική.

Είσαι μέλος αυτής της κοινωνίας; Είσαι.

Έχεις χιλιάδες λόγους κάθε μέρα να γίνονται τα νεύρα σου τσατάλια; Έχεις.

Νοιώθεις συχνά την ενεργειακή μπαταρία του οργανισμού σου να αδειάζει και να νοιώθεις ράκος ή στα πρόθυρα νευρικής κρίσης; Νοιώθεις.

Νοιώθεις την κατάθλιψη να σε αγκαλιάζει επικίνδυνα λόγω της οικονομικής κρίσης και των τεράστιων αλλαγών που αντιμετωπίζεις στη ζωή σου; Το πιθανότερο.

Νοιώθεις ότι χρειάζεσαι ενίσχυση για να ανταπεξέλθεις; Νοιώθεις.

Γνωρίζεις κάποιους τρόπους για να φορτίζεις τη μπαταρία σου; Γνωρίζεις.

Τα συμπληρώματα διατροφής, την αποτοξίνωση, τον καλό ύπνο, τη σωματική άσκηση, μια καλή προσωπική σχέση που χαρίζει ευτυχία κλπ Πολύ σωστά φίλε μου. Αυτό δείχνει ότι προς το παρόν ο οργανισμός σου καλύπτεται με αυτούς τους τρόπους και δεν χρειάζεται κάτι άλλο, εάν φυσικά έχεις κάνει και ένα πλήρες τσεκάπ και είσαι σίγουρος ότι δεν κρύβεις κάποια παθολογία που μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά.

Αν όλα αυτά έχουν καλώς τότε είσαι από τους τυχερούς που το DNA τους του βοηθά να είναι μακριά από γιατρούς και σου εύχομαι ποτέ να μη διαβείς τη πόρτα τους.

Αν όμως όλα τα ανωτέρω βοηθούν μόνο για λίγο ή καθόλου, τότε χρειάζεσαι ενίσχυση της άμυνας σου και αυτό μπορεί να σου το προσφέρει η ομοιοπαθητική. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με την ανάγκη του οργανισμού και την κάλυψη αυτής της ανάγκης από την ομοιοπαθητική. Και μπορεί να μου πεις: «καλά ρε φίλε και που ξέρω εγώ αν η ομοιοπαθητική κάνει όντως ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού και δεν είναι αέρα, πατέρα μπετονιέρα;»

Εδώ ισχύει το «δεν ήξερες δε ρώταγες;» Είναι φυσικό φίλε μου να είσαι μπερδεμένος και καχύποπτος μετά από όσα ανυπόστατα πιθανόν έχεις ακούσει για την ομοιοπαθητική.

Οι τρόποι για να το ξεπεράσεις είναι δύο. Ο πρώτος τρόπος είναι να κάνεις τη δική σου στατιστική με ασθενείς που έχουν κάνει ομοιοπαθητική και ξέρουν από πρώτο χέρι. Πάρε λοιπόν τις ρούγες και τις γειτονιές και ρώτα να βρεις ανθρώπους που έχουν κάνει ομοιοπαθητική.  Κάνε τη δική σου στατιστική αλλά πρόσεξε. Για να είναι αντικειμενική, ρώτα ανθρώπους που έχουν κάνει ομοιοπαθητική σε γιατρούς που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με την ομοιοπαθητική. Ο δεύτερος τρόπος είναι να κλείσεις ένα ραντεβού με έναν ομοιοπαθητικό γιατρό και να του αλλάξεις τα φώτα στις ερωτήσεις. Πρόσεξε όχι μόνο δυο-τρεις ερωτήσεις, αλλά άπειρες. Κράτησε τον μια ώρα και ρώτα τον μέχρι να ηρεμήσουν οι ανησυχίες σου ή να θεριέψουν περισσότερο από τις απαντήσεις του. Αν αυτό δεν σε ικανοποιήσει πήγαινε και σε δεύτερο και σε τρίτο. Έτσι θα έχεις προσωπική άποψη για τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς και ποιόν μπορείς να εμπιστευθείς ή όχι.

Αν τώρα αποφάσισες να κάνεις ομοιοπαθητική θεραπεία, μένει να δεις πως θα την συνδυάσεις αρχικά με οποιαδήποτε άλλη θεραπεία ακολουθείς. Κι αυτό το λέω δεδομένου ότι οι δύο θεραπείες έχουν μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία στη βάση τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μία αποκλείει την άλλη. 

Η αλλοπαθητική θεραπεία είναι κυρίως συμπτωματική, δηλαδή έχει σαν στόχο την καταστολή των συμπτωμάτων και χρησιμοποιεί χημικά φάρμακα.

Η ομοιοπαθητική θεραπεία στοχεύει στην ενίσχυση της άμυνας ενός καταπονημένου ή άρρωστου οργανισμού με αποτέλεσμα να φεύγουν τα συμπτώματα επειδή έγινε καλά και όχι να καταστέλλονται. Σίγουρα κανείς δεν θέλει να παίρνει φάρμακα και πολύ περισσότερο δεν θέλει να παίρνει χημικά φάρμακα. Αλλά μην ξεχνάς ότι τα φάρμακα πρέπει να δίνονται μόνο όταν τα έχει ανάγκη ο οργανισμός και μόνο όταν ενδείκνυνται ιατρικά.

Ξαναθυμίζω ότι ο όρος ενδείξεις στα φάρμακα δεν είναι φιλολογικός αλλά ιατρικός. Τι φάρμακο ενδείκνυται για την περίπτωση και την ιδιοσυγκρασία σου θα το αποφασίσει ο γιατρός σου.

Έτσι το ψευδοδίλλημα ομοιοπαθητική ή αλλοπαθητική καταρρίπτεται από μόνο του και αντικαθίσταται από αυτό που ενδείκνυται για τον οργανισμό σου. Αυτό που έχει ένδειξη για την περίπτωση σου. Τονίζω και πάλι ότι αυτό είναι ιατρική απόφαση. Για να είναι όμως αντικειμενική πρέπει ο γιατρός σου να μην είναι φανατισμένος ούτε με την ομοιοπαθητική ούτε με την αλλοπαθητική. Πρέπει πάνω από όλα να είναι γιατρός που ενδιαφέρεται για το δικό σου συμφέρον όσον αφορά την υγεία. Το συμφέρον σου αυτό πρέπει να το υπηρετεί ο γιατρός σύμφωνα με τον όρκο του Ιπποκράτη που έδωσε όταν πήρε το πτυχίο της ιατρικής σχολής.

Αν ακούσεις ακραίες και φανατικές απόψεις τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά ξανασκέψου το.

Στον ιατρικό χώρο συχνά οι ομοιοπαθητικοί γιατροί εμφανίζουν τον εαυτό τους ως τους ηθικότερους και αυτούς που δίνουν περισσότερη σημασία στον άρρωστο. Αυτό άλλοτε είναι αλήθεια και άλλοτε όχι αφού μπορεί να παραμένει ως επικοινωνιακό εργαλείο του εναλλακτικού χώρου, συχνά συνοδευμένο από πλατιά χαμόγελα, συγκαταβατική και ήρεμη διάθεση μαζί με μια δόση εναλλακτικής αυθεντίας.

Από την άλλη μεριά συχνά οι αλλοπαθητικοί γιατροί εμφανίζονται ταμπουρωμένοι πίσω από την επιστημονικότατα της θεραπευτικής του τέχνης και την αυθεντία της ακαδημαϊκής τους κατοχύρωσης. Ίσως όμως αυτοί ξεχνάνε ότι ο ασθενής δεν είναι κοροΐδο και κάτω από την πίεση της ασθένειας του μπορεί να αναπτύξει ένα πολύ ευαίσθητο αισθητήριο που αντιλαμβάνεται μικροαλλαγές του περιβάλλοντος.

Μη μασάς λοιπόν με τα ψευδοδιλλήματα. Απλά ψάξε να βρεις το γιατρό που μπορείς να επικοινωνήσεις, να εμπιστευθείς και να γίνεις φίλος. Διότι τελικά η σχέση γιατρού –ασθενούς μπορεί να ξεκινάει σαν σχέση ανάγκης, αλλά ίσως θα έπρεπε να έχει τη δυναμική να εξελιχθεί σε μια δυνατή φιλία όταν ο ένας πάσχει και ο άλλος ειλικρινά βοηθάει.